Lupo
Zoals zoveel honden hier in het westen, komt ook onze Indy uit het buitenland, uit Bulgarije. Via een reddingsorganisatie kwam zij, negen maanden oud, naar Nederland. Eenzaam, bang, ziek en alleen. Zo kwam zij, nu 16 maanden geleden, bij ons terecht.
Het waren 16 maanden van leren, kijken, vaak ook frustratie, vertwijfeling, maar ook lachen, relativeren, blijdschap, verbazing en groeiende liefde en vertrouwen. Het was prachtig om te zien hoe Indy wantrouwen los liet en leerde hoe zij liefde leerde geven en krijgen. Hoe zij zich ontwikkelde en groeide. Het is een hond die mij tot diep in mijn ziel weet te raken, iedere keer weer.
Nu schrijf ik altijd al veel dus ik besloot over Indy een boek te schrijven. Het is een autobiografisch boek geworden, Indy vertelt hoe zij de wereld ziet vanaf het moment dat zij aankomt in Nederland. Na haar stukje schrijf ik hoe het stukje training was bedoeld. Dat ligt, vooral in het begin van het boek, ver uit elkaar. In het boek ‘zie’ je ons naar elkaar toe groeien. Om jullie een idee te geven komt hier een stuk uit Indy’s boek.
Ik versta ze niet, ik begrijp ze eigenlijk ook niet hoewel ze wel hun best doen hoor. Ze zeggen steeds hetzelfde ‘Indy’ tegen mij en rammelen met een bakje en kijken mij aan. Ik zie dan hun tanden en dat is eng. Tanden zien betekent voor mij ‘óppassen’ maar ik weet nu niet waarvoor precies, hoe ik ook om mij heen kijk. HEEL VREEMD allemaal. Zo in hun hok rondlopen is ook een raar gevoel. Ze willen me ook aanraken maar ik houd afstand, zo, dat ze net niet bij me kunnen komen. Ze geven me wel lekkere dingetjes te eten, uit dat bakje waar ze dan mee rammelen……
Ze gaan hier ook steeds met mij naar buiten om te lopen, aan een riem. Vinden zij leuk, maar ik vind het lastig en de reden is me niet duidelijk. Ik moet soms echt plassen en haal het dan maar net op tijd naar binnen toe. Daar liggen van die huiden op de grond en daar doe ik het dan op. Die zijn daar toch voor? Het wordt dan keurig en snel opgeruimd achter mij en dan zeggen ze een heleboel woorden tegen me…..en ik laat ze dan maar……………..en ga dan maar ergens liggen en dan kijken we elkaar aan…………..
Er is ook een trap in huis en dat had ik nog nooit gezien, laat staan op gelopen. Was echt een dingetje maar, na een paar keer op en af aan die riem mee te lopen, snapte ik het wel. Een raadsel waarom, na de 4e keer op die trap, die vrouwbaas met een klap op de grond belandde, ik nam alleen een sprong naar beneden halverwege die trap. Ik stond haar een beetje aan te kijken en zij mij ook en toen zei ze dat ik voortaan alleen op de trap mocht. Nou, dat lijkt mij wel een goed idee…..kan zij nog even oefenen, zonder riem……
Er komen hier vaak 2-voeters (mensen heet dat) en als die hier niet slapen, heet dat visite. Maar Kimberly is weer geen visite want die woonde hier ook samen met die hond Tango die er ook bij was toen baasjes mij ophaalden. Ik zal Tango nog heel vaak gaan zien want ze komt hier spelen als Kim gaat werken. Die werkt bij politie maar ik weet niet wat dat is. Toch eens aan Tango vragen want die schijnt dat wel te weten. En dan moest ik weer mee op wandel. en die duurde best lang maar ik kon alles ophouden. Was wel heel blij weer binnen en verlossing………………poehhh, dat luchtte op.
Tot zover een een stukje uit het boek “Indy vertelt, ik was een zwerfhond”. Indy en ik wensen jullie veel leesplezier en we zijn al bezig aan haar 2e boek. De opbrengst van haar 1e boek gaan we komende zomer brengen naar Bulgarije, naar het centrum waardoor Indy is opgevangen toen zij op straat zwierf. Die mensen daar doen zoveel goeds voor die honden onder moeilijke omstandigheden. Uiteraard gaat dan Indy met ons mee.
Marcella de Wit
“Indy vertelt, ik was een zwerfhond” is ook te koop via Boekscout of in de boekhandel (ISBN nummer 9789402229219)
